saçların yüzünden dökülen kuşlar
şu an bir damlaya dönüp
küçük öpücüklerde sonsuzluğun su hali
yapraklar kuşlara dönüyor

yapraklar kuşlara dönüyor
                                   
güneş gözümüzden girmişti
ısınmak o soğuk gün ışımak da giz
sonra nedir güzel
gece aşıktan kayan aya dokunduk
çukur tabakların derin ortası
kararmadan mavi oyuk
o boylar böyle uzuyor
öyle değirmek için usul boyu değirmenin
bir kıvrımın rüzgardan içeri
sonra geçitten geçit
çocuktam çocuk
tek gülerken seni ben
ve telli kuş hep uzunca yüzüne düşüyor
denizin zemini toprak karnındaki yağmur 
düşersen, evlerin çatılara ayağının tam ucuna
tek
hep
rüzgar durmuyor
köşeden dönen o şarkı
kışın bahar bir sabun sürekli köpürüyor
kadının eli içine misk dökülü
bir adamadam orda, sen küçükken büyürsen
hayvanlara sarılırken küçük daha da büyük
yıldız içine güle bağrıyor o çocuklar
bu dünya öyle dönüyor

ışık sesindeki hız


öyle

ben yaprağım dediğinde sen ormansın

gerçeğin hasta ettiği uykudayken küçük bütün hastalar
rüyanın içindeki rüyada
seni iyileştirmek için
tüylerine üflüyorum
iyileşmediğini zannediyorsun ama seni başka bir rüya için uyandırıyorum
sen de beni
bana benim çekimimden mi çekiliyorsun
ona olan itiminden mi çekiliyorsun diyor
henüz şu bitki örtüsünün altındaki yaraya üflüyorum
diyorum
içimden nefesi o noktaya gönderip
o noktayı sonra yavaşça içime çekmenin hali
örtünün altını ve üstünü birleştirecek diyorum
bu görünen rengin geldiği yer
onun altında kendi yatan gölge

benim hislerimden çok kendi zihninin içinde o an
alaca yüzün karanlığı gibi 
ısınırken buz kesiliyor
aynı anda iki ayrı kaynakta olamazsın diyor
henüz hiçbirinde değil

düş ile mek

tohum nasıl da düştü çiçeğin ağzında*n
henüz yaprakları beyaz onun damlası
toprağın katlarını inerken
biliyor gezegenleri çıkacak
kapsülün gizi önceden yanarak
bir dumanla bulutlara karışıyor
her ikinin bir arası var diye
sonra bulutları içleriniçine çek
gelemiyorum henüz sesler bükülüyor
önce tadını bulmam gerek
hep sayısız defaları
derinden olanı ayırmak zor
yeni*den oluyor bu
hareket ederken havaya değiyorum
elekriğin çıplağı çarpılıyor tekrar
titriyor en uzaklar gözümden sökülüyor


bir resim ayılıyor çizgisinden
neydi çözdüren
onu da dinliyorum
usulca dinlemek gerek
o narin bir dal bir ceylanın şeffaf boynuzu
kolların bana doğru uzuyor
biliyorum
daha bana dokunmadan çocuklara dokunuyor
biliyorsun
küçük adalarla geliyorum
parmakların izler yavşça siliniyor
ne kalıyor geçitlerde biriken
öyle kabuklar da çözülüyor
bekle denmez bunun için
burası korkuların eksiklerden oldurduğu dünya
öncekinin sonlarına anların sıralandığı keskin hatıra
sen de bilirsin biraz kendinden
ama Asıl burası hiç dinmeyen ' o ' nefes için
her şeyle aynı anda
aynanın eskisi kırıkların sonrası yok burada

sessiz lik

fısıltı bir rüzgardan uyandım uykuda
mavi ışıkla girdin diye mi deli gibi kapılar
sırtından uzanan gecenin dibi
duvarlar eriyor
ne ince söyleyen mavi
tek ses çıkardım duydun
nasıl olur bu
hesaplamak saçmalık
saçlarım da saçılıyor
bu ses kulakları boşaltacak kadar sessizdi
kollarımı uzatıyorum yatağın altından
derinler uzuyor
uzuyor uzaya eriyor
derinin altı
burası gizden ışıyan şu geçit
düşmek tavşanlarla yumuşak
seninle garip
tavşanlardan yumuşak
zaman da düşüyor
uçuyorum diyor
boşluklar birleşiyor
yavaşlar gibi duruyorum dil deliğin boynunda
bir kuyruklu yıldızın gökyüzünü seviyorum
kalbine kulağımı bırakıyorum
hiç duyulmamış şarkı
bütün gece sonsuza dek dinliyorum

bak
deniz de içine kıvrılıyor
en derin dibine dokununca yükseliyor